Inclusieve visie op sociaal beleid

Waar gaat het nu om als we het hebben over inclusie? In een interview binnen het onderzoek “Inclusief Iedereen!” zei een respondent: “Het probleem is dat anderen niet weten wat het probleem is”. Zo eenvoudig is het, de ander weet niet wat het is om een obstakel te hebben als hij of zij daar zelf geen ervaring mee heeft. Zoals ook binnen het voorgenoemde onderzoek in de definitie van beeldvorming naar voren kwam, gaat het over een beeld dat zelf ervaren is of getoetst aan de realiteit.

Er zijn best trainingen die iemand kan volgen waarbij die persoon in een rolstoel gezet wordt om te ervaren hoe dat is. Maar dat is niet de essentie van wat ik bedoel met inclusie. Inclusie moet weg van de associatie met beperkingen. Het gaat namelijk niet om beperkingen. Wanneer ik u vraag: “Wat voor beperkingen heeft u?” Wat is dan uw eerste reactie?  Wanneer ik u vraag: “Tegen wat voor obstakels loopt u aan in uw dagelijks leven?” Hoe reageert u dan? Vraag één beperkt, vraag twee nodigt uit tot een gesprek en hoeft helemaal niets met het woord beperking of handicap te maken te hebben. Een visie voor sociaalbeleid moet ook niet gericht zijn op: wat doen we met mensen met een beperking? Maar op: wat kunnen we doen voor onze burgers zodat zij zo min mogelijk obstakels ondervinden?

Dan valt zelfs het plaatsen van een lantaarnpaal op een onverlichte weg zodat iemand zich veilig voelt onder inclusie.